Wie bij het horen van de naam Vivaldi niét meteen aan diens ‘Vier seizoenen’ denkt, is waarschijnlijk opgevoed door holbewoners. Deze vier vioolconcerti behoren tot de allerbekendste werken uit de klassieke muziekgeschiedenis. Zelfs voor wie nooit bewust naar klassieke muziek luistert, klinkt deze muziek bekend, zelfs bijna té bekend in de oren: ze wordt gebruikt in reclamespots, zorgt voor het authentieke Italiaanse karakter in de plaatselijke pizzeria, en bijna elk kind heeft wel een stuk speelgoed dat vrolijk het hoofdthema uit ‘De Lente’ in een afschuwelijk timbre afspeelt. Een mens zou bijna vergeten wat een fantastische muziek Vivaldi daar neerschreef! 

Dat vond ook de Britse componist Max Richter, die een manier zocht om met frisse oren naar Vivaldi’s meesterwerken te luisteren. Hij vertrok van de originele partituur, en herwerkte ze op zijn eigen hedendaagse manier. “Componeren is altijd een reactie op wat er al geschreven is” zegt Richter zelf. Vivaldi was met zijn ‘Quattro Stagioni’ erg modern voor zijn tijd: de harmonieën en klankkleuren zijn gedurfd en hij was een van de eersten om programmatische elementen te gebruiken. Zo horen we o.a. een blaffende hond, klapperende tanden, regendruppels en een ijzige wind. Groot is de stap naar filmmuziek dus eigenlijk niet, en dat is net de specialiteit van Richter. Bekend om zijn repetitieve, vaak epische muziek, creëerde hij met ‘Vivaldi recomposed’ een perfecte balans tussen Vivaldi’s muziek en eigentijdse invloeden als elektronische muziek en punk.

Bernd Van Hulle en Ortwin Lowyck doen er samen met Le Collectif Musical nog een schepje bovenop. We voeren de luisteraar mee op reis doorheen de jaargetijden zoals niemand ze ooit eerder hoorde. De grenzen tussen honderden jaren muziekgeschiedenis vervagen, tot geen mens nog weet waar Vivaldi eindigt en Richter begint, en niemand het zich nog afvraagt. 

Voor wie er nu al tegenop ziet dat dit prachtconcert ooit voorbij is, hebben we goed nieuws: we spelen nóg een werk! Breng hiervoor best een zakdoek mee, we hebben het hier namelijk over de droevigste melodie uit de muziekgeschiedenis: ‘Adagio for Strings’ van Samuel Barber. Liefhebbers van samenhang en structuur mogen dit gerust beschouwen als het vijfde seizoen op ons programma. ‘Stagione delle lacrime’ (‘seizoen der tranen’) of ‘stagione delle fazzoletti’ (’seizoen van de zakdoeken’, dankjewel Google Translate),… hoe we het moeten noemen is een vraag misschien nog iemand een interessante thesis aan kan wijden. 

Le Collectif Musical kijkt er naar uit u weer op onze concerten te mogen verwelkomen!